*بهترین پرسپولیس این سال ها شکست
وقتی علی پروین ادعا می کند پرسپولیس پس از 30 سال شبیه تیم دهه 60 بازی می کند و امیرقلعه نویی می گوید تیمش (تراکتور) به بهترین تیم لیگ باخته است می توان با اطمینان گفت پرسپولیسی که به استقلال باخت تیم هفته های قبل نبود. این بهترین تیم ایران که رقبایش همواره مقابل چشم بیننده کیسه بوکس را تداعی می کردند چنان در دربی شکست که صدایش به شدت آزار دهنده بود. به ویژه با توجه به اینکه این تیم باید 3 اسفند با الهلال عربستان دیدار کند!

*مدیریت پرسپولیس کجا مدیریت استقلال کجا!
پرسپولیس این روزها نه فقط درون مستطیل سبز بلکه بیرون از آن هم نسبت به رقیب همشهری اش به نوعی در صدر است. طاهری (سرپرست باشگاه پرسپولیس) ظرف این مدت ثبات قابل توجه مالی و اداری به پرسپولیس داده است. این در قیاس با استقلالی که ظرف تابستان سال جاری تا بهمن ماه سه سرپرست و چند عضو جدید و برکنار شده داشته چه مفهومی دارد؟ مدیری که متوجه نامه های اخطاری فیفا نشد تا پنجره نقل و انتقالاتی اش بسته نشود. کسی که حتی مطالعه کافی هم از باشگاهش نداشت و روز اول کاری اش گفت برای کسب چهارمین(!) ستاره آسیایی به استقلال آمده است.

 

*ضیافتی که به ضرر سرخ ها شد
حاضران در مهمانی پیش دربی می گفتند آن شب پرسپولیسی ها تا توانستند سربه سر جوانان استقلال گذاشتند و آنالیزهای بچه های دانشگاه شریف برای منصوریان را به سخره می گرفتند. شاید واژه تحقیر مناسب این موضوع نباشد اما بی شک دست کم گرفته شدن جوان های منصوریان همان شب و در همان مهمانی جری ترشان کرد تا در دربی خودشان را به بازیکنان پرسپولیس ثابت کنند.

*پرسینگ عالی استقلال
منصوریان و گروه آنالیزش می دانستند با تحت فشار گذاشته شدن مهره های پرسپولیس در بازی پرفشاری همچون دربی، هم می توان زهر حملات این تیم را گرفت و هم رفته رفته تمرکز را از خط هافبک تیم برانکو خارج کرد. این مهم بدست نیامد مگر با دوندگی بی امان جوان های استقلال به ویژه یکی مانند فرشید اسماعیلی و پرسینگ سرخ ها در هر نقطه ای از میانه زمین. پرسینگ عالی که در نهایت منجر به از کار افتادن مسلمان و عصبی شدنش شد. درخشش امید نورافکن بین هافبک های استقلال می تواند از مهمترین دستاوردهای این دربی حتی برای آینده فوتبال ملی ایران باشد.

 

 

*فاصله کیلومتری خطوط سرخ ها!
انسجام و حمایت اصل مهم رعایت شده در تیم پرسپولیس ظرف بازی های قبل این تیم در 20 هفته گذشته بود. اتفاقی که در دربی به شکل فجیعی برعکس شده و هر زمان هافبک ها جلو می کشیدند دفاع می ایستاد و هر زمان فورواردها جلو بودند هافبک ها سراغ چالش مانکن می رفتند! در بازگشت هم عکس این موضوع اتفاق می افتاد. هر چه جوان های منصوریان به شکل یک مشت در هم گره شده در سطح زمین عقب و جلو می شدند بازیکنان پرسپولیس شبیه حاضران در ورزش صبحگاهی در پارک کار خودشان را می کردند!

*گل زودهنگام هم آفت شد!
برد 2 - 4 در دربی 82 این ذهنیت را ایجاد کرده بود دستیابی به آن نتیجه سهل و آسان است. گل زودهنگام پرسپولیس و رژه سرخ ها در پیست تارتان به سرکردگی سروش این تصور غلط را ایجاد کرد که "برویم برای یک برد چهارتایی دیگر" اما این غفلت با دو گل پیاپی استقلال چنان به کام پرسپولیس زهر شد که گل سوم را هم خوردند و همان درون زمین بین حسینی و انصاری و بیرانوند و انصاری درگیری لفظی بوجود آمد تا مشخص شود آفتی که گل زودهنگام برای سرخ ها داشته دوپینگی بوده برای استقلالی های بی ادعا و البته جوان.

*برانکو به نیمچه کی روش باخت!
خیلی ها از جمله سرمربی استقلال می گویند منصوریان پیرو سبک بازی "تیم ملی کی روش" است. همان تیمی که سرمربی اش در دو ماه گذشته با برانکو به جدال مستقیم و رودررو مشغول است. منصوریان با روشی شبیه به بازی تیم ملی مقابل آرژانتین در جام جهانی برزیل به میدان آمد و با نیمچه تفکر کی روشی، بازی را درآورد. با این تفاوت که مارچلو بیلسا (سرمربی آرژانتین در 2014 برزیل) به جای لجبازی با کی روش(!) تدابیر موفقیت آمیزی برای تیم  تحت امرش اندیشید. ولی برانکو با بیرون کشیدن رامین رضاییان و اصرار به بازی دادن به ماهینی در هافبک دفاعی همان راهی را رفت که منصوریان می خواست.

 

 

*تکمله؛ این آخرین دربی نبود
این اولین دربی نبود که تیم به ظاهر ضعیف برنده از آن بیرون می آمد و قطعا آخرین آن هم نخواهد بود. قرار نیست پرسپولیس با این باخت دوباره تیم شبیه به دهه 60 نشود و کسی هم تضمین نکرده استقلال در بازی با ذوب آهن پنجمین برد سه گله اش را بدست می آورد. زیبایی فوتبال به همین روح سرکش و بازیگوش آن است که هر لحظه برگی تازه برای مخاطبش رو می کند و هرگز دو روز شبیه به هم ندارد. پس فقط باید از این جادو لذت برد و البته از آن درس هم گرفت.